Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ο αχάριστος άνθρωπος είναι δυστυχισμένος

Πρώτον...
Γιατί στερεί από τον εαυτό του
Τη χαρά που δημιουργείται
Όταν κάποιος κάνει επιβεβλημένο καθήκον
Και δεύτερον...
Είναι δύσκολο να τύχει της ίδιας μεταχείρισης
Όταν ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση.
Ο Χριστιανός που θ΄ αναγνωρίσει την αξία
Της αρετής της ευγνωμοσύνης και κάνει συνέχεια έργα αγάπης
Γιατί σκέφτεται πάντοτε ότι δεν έχει εκπληρώσει το χρέος του
Έναντι των ευεργεσιών του Θεού και των συνανθρώπων του.
Είναι χρέος του και δική του ωφέλεια να ευχαριστεί
Και να ευγνωμονεί τον Θεό και τους ανθρώπους που τόσο τον ευεργέτησαν.
Ο άνθρωπος που ευγνωμονεί δεν πιστεύει ποτέ ότι πρόσφερε όσα έπρεπε.
Αισθάνεται την ανάγκη να ευγνωμονεί συνέχεια.

Η απόκτηση των θείων χαρισμάτων δίνεται μέσω της αγάπης προς τον πλησίον

Όπως το λάδι συντηρεί το φως του λυχναριού
Έτσι και η ελεημοσύνη τρέφει στην ψυχή
Την αληθινή γνώση του Θεού.
Το κλειδί της καρδιάς
Για την απόκτηση των θείων χαρισμάτων
Δίνεται μέσω της αγάπης προς τον πλησίον.
Τι ωραία και αξιέπαινη που είναι η αγάπη προς τον πλησίον
Εάν βέβαια η μέριμνα γι' αυτή
Δεν μας αποσπά από την αγάπη του Θεού!
Πόσο γλυκιά είναι η συντροφιά των πνευματικών μας αδελφών
Εάν μπορέσουμε να φυλάξουμε μαζί μ' αυτήν και την κοινωνία με το Θεό!
Ένας άνθρωπος που ασχολείται με τα βιοτικά ασκεί χειρωνακτική εργασία
Και λαμβάνει από άλλους βοήθεια
Αυτός έχει χρέος να δώσει ελεημοσύνη.
Αν αμελήσει γι' αυτήν, η ασπλαχνία του είναι ενάντια στην εντολή του Κυρίου.
Ένας μοναχός έχει, ας πούμε, κανόνα να ησυχάζει στο κελί του επτά εβδομάδες
Η μία εβδομάδα και, αφού εκπληρώσει τον κανόνα του
Συναντιέται και συναναστρέφεται με τους ανθρώπους και παρηγορείται μαζί τους.
Αυτός λοιπόν, αν αδιαφορεί για τους πονεμένους αδελφούς του
Στοχαζόμενος ότι αρκεί ο εβδομαδιαίος κανόνας του είναι ανελεήμων και σκληρός
Γιατί με το να μην έχει ελεημοσύνη στην καρδιά του
Με το να υψηλοφρονεί και να συλλογίζεται το ψεύδος
Δε συγκαταβαίνει να συμμετάσχει στον πόνο των αδελφών του.
Όποιος καταφρονεί τον ασθενή αδελφό του δεν πρόκειται να δει το φως του Θεού.
Και οποίος αποστρέφει το πρόσωπο του από τον ευρισκόμενο σε στενοχώρια
Η ημέρα του θα είναι σκοτεινή.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Κύριέ μου, σήμερα ήθελα να Σου πω πως...

Κύριέ μου, σήμερα ήθελα να Σου πω
Πως θέλω να ανήκω σε Σένα.
Σου το ΄πα κι άλλες φορές.
Το ξέχασα όμως αρκετές φορές από τότε.
Σήμερα με βοηθείς να Σου το ξαναζητήσω.
Σ΄ ευχαριστώ και Σε παρακαλώ
Αυτό το δώρο χάρισέ το στο παιδί Σου.
Βοήθησέ με, μέχρι το βράδυ αυτό να σκέπτομαι.
Κύριε, Σύ ξέρεις τις πληγές μου.
Ξέρεις όμως και την προσπάθειά μου.
Το όνομά Σου στα χείλη μου το έχω συχνά.
Και η επίκληση αυτή κάνει θαύματα.
Γλυκύτατε Ιησού, βοήθησέ με να Σου κουβεντιάζω πιο συχνά.
Όταν μου έρχεται το κύμα του κακού τότε να Σου κουβεντιάζω πιο πολύ για να περνά η μπόρα.
Κι αν τα κύματα με βρέξουν, και με βρέχουν συχνά, Σύ μην αφήσεις τη βάρκα μου να τσακιστεί.
Αμήν.

"Ξεσπάσματα της καρδιάς μου"
Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη

Πρέπει να τηρούμε το θέλημα του Θεού

Ο κάθε άνθρωπος έχει ως σκοπό
Μέσα στην ενότητα των μελών της Εκκλησίας
Να προσπαθήσει να ανταποκριθεί στην αποστολή του
Ως μέλος του ιδίου σώματος του Χριστού
Και να ενεργεί προς την οικοδομήν του σώματος αυτού
Και όχι για το θεαθήναι ή να προκαλεί
Σκανδαλισμό των άλλων ανθρώπων.
Για να γίνει αυτό εφικτό
Πρέπει να έχουμε και κάποια εφόδια ως χριστιανοί που είμαστε
Την υπομονή και το θάρρος που αντλούμε
Μέσα από τη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Δηλαδή αντλούμε δύναμη και υπομονή από την Αγία Γραφή
Για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στους πειρασμούς και στις δυσκολίες
Που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από τα μέλη της Εκκλησίας.
Εκτός από την Αγία Γραφή την υπομονή μας την παρέχει και ο ίδιος ο Θεός:
"Ο δε Θεός υπομονής και της παρακλήσεως δώη υμίν
Το αυτό φρονείν εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν".
Για να υπάρχει η ενότητα μεταξύ των μελών της Εκκλησίας
Πρέπει να τηρούμε το θέλημα του Θεού
Να υποτάξουμε το δικό μας θέλημα στο θέλημα του Χριστού.
Θέλημα δε του Τριαδικού Θεού είναι να μη διασπάται η ενότητα της Εκκλησίας.
Ει τις ουν παράκλησις εν Χριστώ ει τι παραμύθιον αγάπης
Ει τις κοινωνία πνεύματος ει τις σπλάγχνα και οικτιρμοί
Πληρώσατε μου την χαράν ίνα το αυτό φρονήτε την αυτήν αγάπην
Έχοντες σύμψυχοι το εν φρονούντες (Φιλ. 2: 1-2).

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Προσκύνημα στο Άγιον Όρος




Στο νέο ντοκιμαντέρ του Hellas - Orthodoxy
Ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος και οι συνεργάτες του
Επιβιβάζονται στο καραβάκι από την Ουρανούπολη για τη Δάφνη.
Θαυμάζουν την ηρεμία και ομορφιά του Άθω
Και κάνουν στάσεις σε ιστορικά Αγιορείτικα Μοναστήρια.
Συνομιλούν με Γεροντάδες και ακούν τις νουθεσίες τους.
Εξερευνούν τη Θεία Μυσταγωγία της Νύχτας των Χριστουγέννων
Και την συγκρίνουν με τους κοσμικούς εορτασμούς.

Πρόκειται για μια μοναδική περιήγηση στο Άγιον Όρος που δεν πρέπει να χάσετε.
Μιλούν οι:

Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου
Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης
Ψέλνει Χριστουγεννιάτικους Ύμνους Χορός Βατοπαιδινών Πατέρων

Αφήγηση - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Παραγωγή: ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η τελευταία λέξη που θα ακουστεί στη Γη θα είναι…

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη…
Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
Από την ιατρική σας, την… …φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
Από την φυσική σας, χημεία
Από την αστρονομική σας
Από την πολιτική σας
Από την καθημερινότητα σας.
Διαγράψτε τα μαθηματικά
Διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη
Σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας
Σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου
Διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική
Διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω
Αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά
Αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη)
Σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη
Αλλάξτε τα ευαγγέλια
Αλλάξτε το όνομα του Χριστού
Που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα
Αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία)
Σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο
Σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες
Αλλάξτε την παιδεία σας
Αλλάξτε το όνομα της ιστορίας
Αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας
Αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό
Διαγράψτε την φιλοσοφία
Διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε…
Θα πείτε "δεν γίνεται".
Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα
Δεν γίνεται να σβήσει ο Έλληνας
Η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…
Η πρόκληση πάντως ισχύει.

Jean Richepin

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Μη χαθείς

-Δε θέλω να χαθείς...
-Ούτε εγώ...
Γιατί όταν είμαστε ερωτευμένοι
Να βάζουμε το δεν ,το ούτε και το μη μπροστά;
Γιατί να μη βάζουμε απλά τις καρδιές μας;
Και να πορεύονται  έτσι ενωμένες.
Γιατί να βάζουμε ανάμεσά μας τόσο ασήμαντα πράγματα
Όπως τα νεύρα, η ζήλια, το εγώ κι όλα εκείνα τα ανείπωτα;
Γιατί να μη βάζουμε το σ΄αγαπώ μπροστά απ΄το σε θέλω;
Γιατί να μη βάζουμε το εμείς μπροστά απ΄τις φωνές;
Γιατί να γεμίζουμε το χώρο του κινητού μας με μηνύματα και κλήσεις
Αντί να γεμίζουμε το χρόνο μας με περισσότερα απογεύματα
Πιασμένα χέρι-χέρι;
Γιατί να γεμίζουμε τα μάτια μας με ηλεκτρονικές παραστάσεις
Αντί να τα γεμίζουμε με ηλιοβασιλέματα και ανατολές;
Γιατί να ψάχνουμε να βρούμε λεφτά για καφέδες, όταν οι βόλτες δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα;
Γιατί να γεμίζουμε με γιατί το κεφάλι μας, όταν όλες οι απαντήσεις βρίσκονται σε ένα απλό φιλί;
Γιατί όλος ο κόσμος να μου χαμογελά , όταν μου λες ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου;
Και γιατί να χάνεται όταν μου κλείνεις βιαστικά το τηλέφωνο;
Γιατί να παίρνουν όλα νόημα όταν μου λες, μόνο για σένα φως μου;

Όχι άλλα δεν, ούτε και μη γι΄απόψε.
(Μόνο για σένα, τα αφήνω στην άκρη)

Μαριλένα Παππά

Πηγή: http://marilena99.blogspot.gr

Ο μεγάλος απών

Χαμογελούσε κι έλαμπε το πρόσωπό του.
Οργιζόταν με το άδικο και έτρεμε η γη.
Κήρυσσε και άφηνε άφωνο το ποίμνιο.
Έγραφε και προκαλούσε ταραχή.
Δάκρυζε και σκορπούσε ρίγη συγκίνησης.
Κυρίως όμως αγαπούσε.
Τον Θεό, την Εκκλησία και τους ανθρώπους.
Ακόμα και τους ορκισμένους εχθρούς του
Λίγο πριν από το τέλος της επίγειας ζωής τούς συγχώρεσε.
Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος
Ένας πνευματικός γίγαντας της εποχής μας με καρδιά μικρού παιδιού.
Πέντε χρόνια μετά την κοίμησή του  ο Χριστόδουλος είναι παρών
Αλλά και ο μεγάλος απών.
Είναι παρών γιατί κανείς δεν τον ξέχασε
Αλλά και απών γιατί στη σημερινή Ελλάδα της κατάρρευσης
Η παρουσία του θα ήταν πολύτιμη για τον λαό.
Το σχέδιο του πανσοφού Θεού όμως ήταν άλλο.
Μπορεί να οδήγησε τον Χριστόδουλο σε ένα επίπονο και πρόωρο τέλος
Αλλά του έδωσε την ευκαιρία να μας διδάξει πίστη, υπομονή, αξιοπρέπεια και θάρρος έναντι του θανάτου.
Σήμερα στον Βόλο (που τόσο αγάπησε) θα τελεστούν
Πολυαρχιερατική θεία λειτουργία και μνημόσυνο
Ενώ το απόγευμα στις 6 στο πνευματικό κέντρο της πόλης θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση μνήμης
Με ομιλητές τον π. Θωμά Συνοδινό (τ. πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής)
Και τον Κωνσταντίνο Πυλαρινό (τ. γενικό δ/ντή της ΕΚΥΟ).
Αντίστοιχες εκδηλώσεις αναμένεται να γίνουν και αλλού.
Η "δημοκρατία" τίμησε και φέτος τον δικαιωμένο και πάντα επίκαιρο Αρχιεπίσκοπο.
Όταν ο Χριστόδουλος μιλούσε για πατρίδα, σημαία, ασυδοσία των ισχυρών του κόσμου
Σχέδια εξόντωσης της ταυτότητάς μας, οικονομικό πόλεμο κ.ά.
Τον χαρακτήριζαν ακραίο, γραφικό και εθνικιστή.
Τώρα όλο και περισσότεροι μιλούν για την εθνική υπερηφάνεια
Και την ανάγκη να προστατέψουμε τα ιερά και όσια του λαού μας.
Ο Χριστόδουλος αναμφισβήτητα μας λείπει.
Θα ήταν σήμερα η φωνή της αντίστασης και ο προστάτης των πληγωμένων Ελλήνων
Αυτών που δεν τον ξεχνούν και εξακολουθούν να επισκέπτονται κατά δεκάδες
Κάθε μέρα τον τάφο του, που σε όλη τη διάρκεια του χρόνου είναι πλημμυρισμένος από άνθη.
Το παράδειγμά του μας καθοδηγεί και η ανάμνησή του μας δυναμώνει.
Ας ελπίσουμε ότι και τώρα που βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού μας προστατεύει.

Δημήτρης Ριζούλης

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Το θάρρος και η αλήθεια

Να η αλήθεια μπροστά μου!
Γιατί κάνω πως δεν τη βλέπω;
Μου γνέφει με τα τρελοκοτσιδάκια της!
-Κοριτσάκι;
Έλα!
Έλα να παίξουμε!
Κι εγώ κρύβομαι…
Αγκαλιάζω σφιχτά το δέντρο μου και τρέμω από φόβο.
Αχ Θεέ μου κάνε να μη μιλάει σε μένα!
Κάνε να μη με βλέπει…
-Έλα!
Μη μου κρύβεσαι!
Σε βλέπω… μου λέει τραγουδιστά!
Ξέρω ποιος είσαι!
Σε ξέρω!
Είσαι το Θάρρος!
-Εγώ;
Εγώ το Θάρρος;
Θα με μπερδεύεις με κάποιον άλλο!
Δε βλέπεις;
Δε βλέπεις που είμαι κορίτσι;
Η Δειλία είμαι.. .
Αν ήμουν το Θάρρος, θα σου κρυβόμουν;
Όχι βέβαια!
Θα σε αγκάλιαζα…
Θα σε φιλούσα!
Όμως δες;
Δες;
Τα πόδια μου τρέμουν.
Φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια.
Σκύβω υποτακτικά το κεφάλι και θέλω να το βάλω στα πόδια!
-Μα γιατί…
Γιατί!
Τι σου έχω κάνει;
Σε πείραξα ποτέ;
Σου έκανα κάτι;
Γιατί με φοβάσαι;
-Πάντα σε φοβόμουν.
Από μικρό παιδί που η μάνα μου μου έλεγε πως ο πατέρας μου δε με ήθελε.
Φοβόμουν να πιστέψω την Αλήθεια.
Και μετά;
Και μετά το ίδιο…
Όταν συνάντησα τον Έρωτα;
Εσύ τι έκανες;
Μου κρύφτηκες…
Η Αλήθεια έσκυψε ντροπιασμένη το κεφάλι…
-Δεν ήμουν εγώ…
Σου το ορκίζομαι!
Δε θα σου κρυβόμουν ποτέ…
Ο αδερφός μου θα ήταν…
Ο δίδυμος αδερφός μου…
Το Ψέμα…
Θα ήταν τη μέρα που μου έκλεψε τα ρούχα…
Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα!
Ο κόσμος όλος αναστατώθηκε.
Ξεγέλασε την Αγάπη.
Της είπε πως οι άνθρωποι δεν τη θέλουν πια.
Πως διάλεξαν τον Έρωτα, αντί γι’ αυτή.
Θυμάμαι ακόμη πως πικράθηκε τόσο πολύ, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κόσμο.
Να φύγει στη χώρα της Αυταπάτης.
Εκεί κανείς δε θα την έβρισκε.
Τότε φαίνεται.
Εκείνη τη μέρα θα συνάντησες τον Έρωτα.
Χαρούμενος αυτός, έγινε ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου.
Τώρα τίποτα δε θα τον εμπόδιζε να παίρνει το μυαλό των ανθρώπων.
Να τους κάνει δούλους του.
Υποτακτικούς του.
Τρελούς…
Συγνώμη Δειλία μου, μα δεν ήμουν εγώ!
Η Δειλία χαμήλωσε κι άλλο το κεφάλι.
Ένιωσε να μεγαλώνει.
Να θεριεύει με τα λόγια της Αλήθειας.
- Ότι και να λες, δε θέλεις το καλό μου.
Με πρόδωσες.
Και συ, και ο Έρωτας και η Αγάπη.
Εσύ άφησες αφύλαχτα τα ρούχα σου.
Εξαιτίας σου το Ψέμα μεταμφιεσμένο πλάνεψε τον κόσμο.
Ο Έρωτας βρήκε ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια του, να υποτάξει τη Λογική
Και να πληγώσει τους ανθρώπους, μαζί κι εμένα.
Και η Αγάπη, χειρότερη αυτή απ’ όλους.
Με την πρώτη δυσκολία μας παράτησε.
Μας εγκατέλειψε, γιατί πίστεψε το Ψέμα.
Η Αλήθεια σώπασε.
Χάιδεψε τα σγουρά μαλλιά της Δειλίας και την κοίταξε στα μάτια.
Την έπιασε από το πηγούνι και την ανάγκασε να την κοιτάξει κι αυτή.
Όμορφα μάτια είχε η Αλήθεια.
Γαλαζοπράσινα και ταξιδιάρικα.
- Με βλέπεις;
Με βλέπεις πραγματικά;
Μη διστάζεις.
Κοίτα με.
Γυμνώνομαι μπροστά σου.
Μην κατηγορείς άλλους.
Επέλεξες να ζεις στο Ψέμα.
Εσύ το αγκάλιασες.
Εσύ το έγλειψες.
Εσύ το ανάθρεψες.
Δειλία…
Βγάλε πια αυτά τα ρούχα.
Σε ασχημαίνουν τόσο…
Δες στον καθρέφτη.
Τι βλέπεις;
-Δε θέλω!
Δε θα με αναγκάσεις εσύ να κάνω αυτό που χρόνια φοβάμαι!
-Τι Δειλία;
Τι;
Τι φοβάσαι;
-Να σε κοιτάξω.
Να σε δεχτώ.
Να σ΄ αγκαλιάσω…
-Μα αν τα κάνεις όλα αυτά, θα δεις την Αλήθεια.
Θα δεις τον εαυτό σου, όπως πραγματικά είναι.
Όμορφος!
Αγέρωχος!
Ελεύθερος!
Κοίτα με!
Η Δειλία άρχισε να κλαίει.
Για πρώτη φορά στη ζωή της σήκωσε το κεφάλι ψηλά και με βλέμμα θολό είδε στον καθρέφτη.
Κι ενώ έκλαιγε, το είδωλο της γελούσε.
Κι ενώ πόναγε, το είδωλο, της έκλεισε το μάτι.
Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το κρύο γυαλί.
Κι αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια…
-Βλέπεις; της είπε η Αλήθεια.
Δεν υπάρχεις πια.
Δεν είσαι εσύ η Δειλία που νόμιζες.
Κι εσένα σε ξεγέλασε το Ψέμα.
Είσαι το Θάρρος.
Κανείς δε φταίει για τα παθήματα σου.
Μόνο Εσύ!
Ψάξε να βρεις τη δύναμη σου και μην αφήσεις ποτέ ξανά κανένα να σε πείσει πως είσαι κάποιος άλλος.
Αποδέξου με και όλα θα γίνουν όπως πρέπει!
Πήγαινε…
Το Θάρρος ξεμάκρυνε.
Έπρεπε να βιαστεί...
Έπρεπε να βρει την Αγάπη…

Πηγή: http://erospsyxh.blogspot.gr/

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Η επίσκεψη του Χριστού




Η τρίτη πράξη της ευχάριστης ταινίας:
"Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές".
Λευκορωσικής παραγωγής, με πολύ διδακτικό περιεχόμενο.
Μετάφραση: Ευγενία Τελιζένκο.
Υποτιτλισμός: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών
Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Πηγή: http://eleftheroiellines.blogspot.gr

Το όνομά σου... Αγάπη

Ο κόσμος έχει διαστρεβλώσει το νόημα
Της αληθινής αγάπης σε σημείο
Που δεν μπορεί να την αναγνωρίσει πια κανείς.
Η αγάπη όπως την εννοεί ο κόσμος είναι μολυσμένη
Από τη φιλαυτία, το ναρκισσισμό, την εμπάθεια
Και δεν έχει σχέση με τη γνήσια αγάπη
Που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός.
Η πρώτη τα θέλει όλα δικά της, χωρίς να δίνει τίποτα.
Η δεύτερη τα προσφέρει όλα, χωρίς να περιμένει τίποτα.
Η φύση της αγάπης είναι η προσφορά, η θυσία, ο σταυρός.
Αυτήν δίδαξε με τους λόγους και τα έργα του ο Χριστός
Και αυτήν ακολούθησαν οι άγιοι της Εκκλησίας.
Πολύ ωραία γράφει ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ:
Ο Θεός αρνείται τη σαρκική αγάπη που γνώρισε ο Αδάμ κατά την πτώση του
Και δέχεται μόνον την πνευματική αγάπη την οποία αποκάλυψε στον κόσμο
Ο νέος Αδάμ, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Πρέπει να αγαπάμε κατά τον τρόπο που μας αγαπά Αυτός...
Η αγάπη του έκπτωτου Αδάμ είναι ασταθής, εμπαθής, αγαπά το κτίσμα και όχι τον κτίσαντα.
Ο Θεός λείπει ολότελα από τις σχέσεις μιας τέτοιας αγάπης.
Η αγάπη είναι φως, η τυφλή αγάπη δεν είναι αγάπη.
Το Ευαγγέλιο ορίζει να είναι η αγάπη εν Χριστώ
Να αγαπιέται ο πλησίον εν Χριστώ, ως δημιούργημα του Θεού.
Λόγω αυτής της αγάπης εν Θεώ και για τον Θεό
Οι Άγιοι είχαν την ίδια αγάπη για όλους τους ανθρώπους...

Από το βιβλίο:  "Ο Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα"
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr/

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ο καλύτερος ναός του Θεού

Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες
Και το πνεύμα του Θεού κατοικεί σε αυτές.
Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού
Και όποιος προσεύχεται εσωτερικά
Γι΄ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού.
Αυτό όμως δεν είναι για όλους.
Πολλοί προσεύχονται προφορικά
Ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία.
Και αυτό καλό είναι
Και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους.
Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα
Ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Στους μεταγενέστερους

Τόσο επίκαιρο στην εποχή μας …

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας.
Εκείνος που γελάει δεν έχει μάθει ακόμα τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι
Που είναι έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!
Αυτός εκεί που διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ΄ τους φίλους του πού βρίσκονται σ΄ ανάγκη.
Είναι σωστό;
Το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με.
Είναι εντελώς τυχαίο.
Απ΄ ότι κάνω τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω.
Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση.(Λίγο η τύχη να μ΄ αφήσει, χάθηκα.)
Μου λένε:
Φάε και πιες!
Να ΄σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φάω και να πιω, όταν το φαγητό μου τ΄ αρπάζω από τον πεινασμένο
Όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.
Θα ΄θελα ακόμα να ΄μουνα σοφός.
Τ΄ αρχαία βιβλία λένε τι είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ΄ τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία.
Στο κακό ν΄ ανταποδίδεις το καλό, να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα!
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί, βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος,που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το ΄τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ, πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα.
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Στον καιρό μου, οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ” το χέρι μου.
Όμως, αν δεν υπήρχα οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες.
Ο στόχος βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα, ήταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Εσείς, που θ΄ αναδυθείτε μέσ΄ απ΄ τον κατακλυσμό που εμάς μας έπνιξε
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε σκεφτείτε και τα μαύρα χρόνια που εσείς γλιτώσατε.
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σαν βλέπαμε, την αδικία να κυριαρχεί
Και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κι η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή.
Αλίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να “μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.

Bertolt Brecht

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Τα Χαρίσματα της Γυναίκας

Ένα μικρό αγόρι ρώτησε τη μαμά του:
-Γιατί κλαις μαμά;
-Γιατί είμαι γυναίκα, του είπε.
-Δεν καταλαβαίνω, είπε το μικρό.
Η μαμά του απλά το αγκάλιασε και είπε
-Και ούτε ποτέ θα καταλάβεις….
Αργότερα το μικρό αγόρι ρώτησε τον μπαμπά του:
-Γιατί η μαμά κλαίει χωρίς λόγο;
-Όλες οι γυναίκες κλαίνε χωρίς λόγο!
Ήταν το μόνο που μπορούσε να πει ο μπαμπάς του.
Το αγοράκι μεγάλωσε και έγινε άντρας, έχοντας ακόμα την απορία για ποιο λόγο κλαίνε οι γυναίκες.
Κάποια στιγμή είχε μια συζήτηση με τον Θεό.
Τότε Τον ρώτησε:
"Θεέ μου, γιατί οι γυναίκες κλαίνε τόσο εύκολα;"
Και τότε ο Θεός του είπε:
-Όταν δημιούργησα την γυναίκα έπρεπε να είναι ξεχωριστή.
Έφτιαξα τους ώμους της δυνατούς αρκετά ώστε να σηκώνουν τα βάρη του κόσμου
Και απαλά για να προσφέρουν ανακούφιση.
Της έδωσα εσωτερική δύναμη για να μπορεί να υπομένει τις γεννήσεις και την απόρριψη
Που καμιά φορά προέρχεται από τα παιδιά της.
Της έδωσα σκληράδα που της επιτρέπει να συνεχίζει όταν οι υπόλοιποι τα έχουν παρατήσει
Και να φροντίζει την οικογένεια της μέσω αρρώστιας και κούρασης χωρίς να παραπονιέται.
Της έδωσα ευαισθησία ώστε να αγαπάει τα παιδιά της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες
Ακόμα και όταν αυτά την πληγώνουν.
Της έδωσα δύναμη ώστε να αντέχει τον άντρα της με τα ελαττώματα του
Και την έπλασα από το πλευρό του για να προστατεύσω την καρδιά του.
Της έδωσα σοφία να γνωρίζει ότι ένας σύζυγος ποτέ δεν πληγώνει την γυναίκα του
Απλά ελέγχει τις δυνάμεις της και την αποφασιστικότητα της
Να παραμείνει δίπλα του χωρίς αμφιβολίες.
Βλέπεις γιε μου  είπε ο Θεός, η ομορφιά της γυναίκας
Δεν είναι στα ρούχα που φοράει
Στη μορφή που έχει
Ούτε στον τρόπο που φτιάχνει τα μαλλιά της…
Η ομορφιά της γυναίκας είναι στα μάτια της…
Γιατί τα μάτια είναι οι πύλες της καρδιάς…
Το μέρος που η αγάπη κατοικεί.

Πηγή: http://istologio.org/

Οργή δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται

Έτσι χαρακτηρίζει ο Απόστολος Ιάκωβος
Την ολεθριότητα του θυμού.
Και οι προφήτες μας αναφέρουν:
"Ανήρ θυμώδης ουκ ευσχήμων" (Παρ. 11,25)
Και "εταράχθη από θυμού ο οφθαλμός μου" (Ψαλμ. 6,8).
Και οι θεόπνευστοί μας Πατέρες τονίζουν με έμφαση:
"Ανήρ θυμώδης κάν νεκρόν εγείρει ουκ έστιν ευπρόσδεκτος".
Αν ο δημιουργός, συνοχέας και κύριος του σύμπαντος
Είναι πράος και ταπεινός
Φαντασθείτε το αποκορύφωμα της διαστροφής και παραμορφώσεως:
Το μόριο της κτίσεως ο άνθρωπος, να είναι σκεύος του θυμού
Τι άλλο είναι ο θυμός παρά η θέση του παραλόγου
Ο τόπος του ολέθρου
Η μερίδα και η φύση του διαβόλου
Αυτή η ίδια η απώλεια σε αντίθεση με το Θεό, που είναι παναγάπη!
Τα αίτια, που προκαλούν το πάθος του θυμού, είναι ποικίλα, αλλά συγγενικά και αλληλοεξαρτώμενα
Αφού τα συνδέει η ιδιοτέλεια, το συμφέρον και γενικά η φιλαυτία.
Όπου επικρατήσει ο ολέθριος ατομισμός δεν απουσιάζει και η σκιά του, που είναι ο θυμός!

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Πότε είναι ανάγκη να διώκεται η αλήθεια;

Οι άνθρωποι λοιπόν του Θεού
Οφείλουν να προετοιμάσουν τους εαυτούς τους
Για αγώνα και άθληση.
Και όπως ο γενναίος νέος αντέχει στα διάφορα χτυπήματα
Και στον αγώνα και τα ανταποδίδει
Έτσι και οι Χριστιανοί οφείλουν να υποφέρουν
Και τις θλίψεις που προέρχονται από έξω
Και τους εσωτερικούς πολέμους
Για να νικήσουν με την υπομονή, ενώ θα χτυπιούνται
Διότι τέτοιος είναι ο χριστιανικός δρόμος.
Όπου υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, εκεί ακολουθεί ο διωγμός και η πάλη.
Βλέπεις τους προφήτες, στους οποίους ενεργούσε το Άγιο Πνεύμα
Πως διώκονταν από τους ομοφύλους τους;
Βλέπεις πως ο Κύριος, που είναι οδός και αλήθεια, δεν διώχτηκε από άλλο έθνος
Αλλά από τους δικούς του, από τη δική του φυλή του Ισραήλ διώχτηκε και σταυρώθηκε;
Το ίδιο και οι απόστολοι.
Από τη στιγμή που σταυρώθηκε ο Κύριος και ήρθε το Πνεύμα το Παράκλητο
Και παρέμεινε στους Χριστιανούς, κανείς από τους Ιουδαίους δεν διώχτηκε
Αλλά μόνοι οι Χριστιανοί μαρτύρησαν.
Γι΄ αυτό δεν πρέπει να παραξενεύεστε, διότι είναι ανάγκη να διώκεται η αλήθεια.

Απόσπασμα από την Ομιλία ΙΕ "Ο Σταυρός στην Ζωή του Πιστού"

Πηγή: http://exprotestant.blogspot.gr/

Η αγάπη του Χριστού και των μελών της Εκκλησίας δίνει την ελπίδα, τη χαρά και την αισιοδοξία στο σύγχρονο κόσμο

Η αγάπη είναι το βασικό
Και θεμελιώδες γνώρισμα της φιλαδελφίας
Και της αρμονικής συμβίωσης και συνύπαρξης
Όλων των ανθρώπων.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων
Πρέπει να στηρίζονται στον κανόνα της αγάπης.
Άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός
Τόνισε ότι δυο είναι οι βασικές εντολές:
"Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου
Και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου
Και εξ όλης της ισχύος σου.
Αύτη πρώτη εντολή.
Και δευτέρα ομοία, αύτη, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν" (Μαρκ.12,30).
Η αδελφοσύνη αναφέρεται πρωτίστως στους οικείους "τη πίστει"
Όλους εκείνους δηλαδή που βαπτίσθηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος
Και εντάχθηκαν στο σώμα της Εκκλησίας.
Βέβαια η αγάπη και αδελφοσύνη δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο εδώ
Αλλά σπάζει τους όποιους φραγμούς και αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, τα παιδιά του Θεού.
Και ακόμα η τέλεια χριστιανική αγάπη φθάνει μέχρι και τους εχθρούς και μεριμνά γι΄ αυτούς
Ώστε να τύχουν και αυτοί μετάνοιας και επιστροφής προς τον Θεό.
Η πραγματική και εν Χριστώ αγάπη των μελών της Εκκλησίας
Αποδεικνύει ότι η Εκκλησία δεν είναι θεσμός ή ιδέα, αλλά οικογένεια και κοινωνία πιστών.
Μια τέτοια παρουσία της Εκκλησίας μέσα στο σύγχρονο κόσμο
Μπορεί να δώσει την ελπίδα στον άνθρωπο που ζει μέσα σε θλίψεις, πειρασμούς και δοκιμασίες
Μέσα στην αποξένωση, την απόρριψη και την έλλειψη αγάπης.
Η αγάπη του Χριστού και των μελών της Εκκλησίας
Δίνει την ελπίδα, τη χαρά και την αισιοδοξία στο σύγχρονο κόσμο.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Ένας πατέρας...

Τυχαία διάβασα την ιστορία αυτή και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας...

Σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου
Κλείνει τον πρώτο του χρόνο.
Τέλη Ιουλίου τον βαφτίζουμε.
Σαν πέρυσι και λίγες μέρες πιο πριν
Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη
Όπου ζω, με τη γυναίκα ετοιμόγεννη.
Είχε άσχημη κύηση...
Ήταν το πρώτο μας παιδί και ήμασταν πολύ φοβισμένοι.
Ξαφνικά βαράει τηλέφωνο από Εύβοια.
Ο πατέρας μου.
Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Τον πάνε επειγόντως στην Αθήνα.
"Μην το συζητάς, φύγε τώρα, έχω... τους δικούς μου"
Μου είπε η γυναίκα μου και εκείνη τη στιγμή την αγάπησα όσο ποτέ άλλοτε.
Και να'μαι στην Αθήνα.
Τα πράγματα άσχημα.
Και εγώ κλαίγοντας με ένα κινητό στο χέρι, για τον ένα Κώστα που φεύγει
Και για τον άλλον που έρχεται χωρίς εμένα.
Ο πατέρας μου να χάνεται και η πεθερά μου να με καθησυχάζει
Πως ο τοκετός είναι φυσιολογικός.
Δεν ήταν έτσι.
Παραλίγο να χάσω και τη γυναίκα μου εκείνη τη μέρα.
Είχε ακατάσχετη αιμορραγία και για μερικές ώρες η ζωή της κρεμόταν από μία κλωστή.
Και ξαφνικά...ανάκαμψη!
Ο πατέρας μου αρχίζει να σταθεροποιείται.
Είμαι τρεις ημέρες άυπνος
Τι να κάνω;
Να μείνω ή να φύγω;
Γιατί η γυναίκα μου δε μου μιλάει στο τηλέφωνο;
Ήταν υπό την επήρεια μορφίνης, δεν το ήξερα, απαγορεύονται τα κινητά έλεγε η πεθερά μου
Δεν είχα ξανακούσει σε μαιευτήριο να μη μιλάει η λεχώνα στο κινητό...
Τρελάθηκα, κάτι πάθανε, αυτή η το παιδί, με κοροϊδεύουν, ήμουν σίγουρος.
Έφυγα σφαίρα για Θεσσαλονίκη, άγρυπνος, με το κινητό στο χέρι.
"Όλα καλά" , μου λέγανε και από τις δύο πλευρές
Δεν πίστευα κανέναν, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΠΕΘΑΝΑΝ, μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου.
Και  φυσικά τράκαρα.
Έναν παππού.
Δε χτύπησε, μόνο το αμάξι του σαραβάλιασα.
Και τότε με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου.
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς,
"Πάρε τα πάντα του είπα, ταυτότητες, ότι θες, μόνο να μην αργήσω πρέπει να πάω στη Θεσσαλονίκη"
ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ.
Δεν έχω συναντήσει πιο Άγιο άνθρωπο ποτέ μου.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και με άφησε να φύγω...
Πήγαινε αγόρι μου στους δικούς σου και τα χαλάσματα φτιάχνονται, μου είπε.
Και μια κουβέντα:
"Ο Θεός είναι Μεγάλος".
Εσείς οι νέοι κοροϊδεύετε, αλλά εγώ είμαι σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό.
Και θα προσευχηθώ για σένα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Έφτασα ένα ράκος.
Και εκεί έμαθα ότι παραλίγο να χάσω Εκείνη και Εκείνο.
Τους πήρα στην αγκαλιά μου και τους έσφιξα σαν χαμένος.
Και μετά έμαθα.
Η γυναίκα μου συνήλθε την ίδια ώρα περίπου με τον πατέρα μου.
Σώθηκε η ζωή τους μέσα στα ίδια λεπτά.
Όταν τελείωσαν όλα...
Αναζήτησα τον παππού.
Δεν απάντησε ποτέ στα επίμονα τηλεφωνήματά μου, ούτε με πήρε ποτέ πίσω.
Όποτε βλέπω παλιό μπλε BMW σταματάω να δω τον οδηγό ή τρέχω σαν τρελός να τον προλάβω.
Μάταια.
Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως εκείνη την ώρα
Που οι τρεις πολύτιμοι για μένα άνθρωποι χαροπάλευαν, εγώ συνάντησα το Θεό...
Και με λυπήθηκε!!!

Υ.Γ:
Τον πατέρα μου τον χάσαμε τελικά μετά από 8 μήνες.
Πρόλαβε όμως και πήρε στην αγκαλιά του τον Κωστάκη.
Παίξανε, τον τάισε, πήγανε βόλτα.
Και έφυγε ευτυχισμένος.
Νομίζω πως δε θα πέθαινε πριν ζήσει λίγο με τον Κώστα...

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr

Πως ζητείς ακεραιότητα από την γυναίκα σου, χωρίς να εισφέρεις και συ το όμοιο;

Πως λοιπόν εσύ ζητείς
Ακεραιότητα από την γυναίκα σου
Χωρίς να εισφέρεις και συ το όμοιο;
Πως ζητείς να λάβεις ότι δεν δίνεις;
Πως ενώ είσαι ομότιμο σώμα βγάζεις άδικο νόμο.
Εάν στοχάζεσαι τα χειρότερα (αυτά που σχετίζονται με την πτώση μας)
Σκέψου ότι αμάρτησε μεν η γυναίκα
Αλλά το ίδιο έπραξε και ο Αδάμ.
Και τους δύο τους εξαπάτησε το φίδι.
Δεν βρέθηκε το ένα μέρος πιο ασθενικό και το άλλο πιο ισχυρό.
Εάν πάλι σκέπτεσαι τα καλύτερα (αυτά που σχετίζονται με την ανόρθωσή μας)
Σκέψου ότι ο Χριστός με το πάθος του και τους δύο τους σώζει.
Σαρκώθηκε χάριν του άνδρα;
Το ίδιο και χάριν της γυναίκας.
Θανατώθηκε για τον άνδρα;
Το ίδιο και η γυναίκα με τον θάνατο του σώζεται.
Επειδή ονομάζεται απόγονος του Δαβίδ, νομίζεις ότι τιμάται ο άνδρας;
Σκέψου ότι γεννάται από την Παρθένο, πράγμα που είναι υπέρ των γυναικών.
Ο λόγος της Γραφής σημειώνει, "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" (Γεν. 2,24).
Και αφού πρόκειται για μία σάρκα, ας θεωρείται ομότιμη.
Ο δε Παύλος και με παράδειγμα νομοθετεί την συζυγική ακεραιότητα
Πως και με ποιο τρόπο;
Με το να λέει ότι
"Το μυστήριον τούτο είναι μεγάλο, και εγώ το συσχετίζω με τον Χριστό και την Εκκλη­σία".
Είναι καλό για την γυναίκα να ντρέπεται τον Χριστό στο πρόσωπο του άνδρα.
Και είναι καλό στον άνδρα να μην ατιμάζει την Εκκλησία στο πρόσωπο της γυναίκας.
"Η γυναίκα, λέει, πρέπει να φοβάται τον άνδρα" (Εφεσ. 5,33).
Διότι πρέπει να φοβάται και τον Χριστό.
Αλλά και ο άνδρας πρέπει να φροντίζει την γυναίκα, διότι και ο Χριστός φροντίζει την Εκκλησία.
Αλλά θα πρέπει να το φιλοσοφήσουμε πιο πολύ αυτό το ρητό (του Α. Παύλου).

Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Πότε το ναυάγιο γίνεται λιμάνι

Να χαίρεσαι όταν ασκείς την αρετή
Αλλά να μην υπερηφανεύεσαι
Μήπως το ναυάγιο γίνει στο λιμάνι.
Με όσα κάνεις κάθε φορά να πιστεύεις
Ότι βρίσκεσαι μπροστά στο Θεό.
Να αποφεύγεις τους επαίνους
Και να νιώθεις ντροπή για τις κατηγορίες.
Να έχεις φόβο και πόθο του Θεού
Και να χρησιμοποιείς προς όλους καθαρή την συνείδηση σου.
Όσο προοδεύεις στον νόμο
Τόσο γνωρίζεις ότι υπολείπεσαι από την τελειότητα.
Να εξετάζεις το τέλος κάθε πράξης σου προτού να την αρχίσεις.
Νύχτα και ημέρα να κοιτάζεις προς την τελευταία ημέρα.
Να προσέχεις να μην γίνεται ζημιά σε κανέναν με αυτά που κάνεις ή λες ή σκέφτεσαι.
Να μην χαίρεσαι με τα ευχάριστα της βιοτικής ζωής
Γιατί το άνθος του χορταριού μόλις το πιάνεις μαραίνεται.
Στις θλίψεις σου να ευχαριστείς τον Θεό, και ο ζυγός των αμαρτιών σου θα ελαφρύνεται.
Να προφυλάγεσαι από τους πειρασμούς, γιατί νίκησαν πολλούς και μάλιστα από τους μεγαλύτερους.

Ίνα την υίοθεσίαν απολάβωμεν

Αλήθεια, παρόλο ότι ζούμε σε μέρες δύσκολες
Μέρες όπου ο πόνος της αμαρτίας καταντά ανυπόφορος
Και που η δημιουργία "συστενάζει και συνωδίνει"
Μαζί με μας όσο ποτέ άλλοτε
Όταν συναντούμε ένα χαριτωμένο άνθρωπο
Αναπαυόμαστε κοντά του
Γιατί ακριβώς στο πρόσωπό του αποτυπώνεται
Και η ανάλογη ψυχική του κατάσταση.
Η αίσθηση του μεταμορφώνεται αισθητά
Σ΄ ένα θαυμαστό μήνυμα
Που σχετικά μόνο μπορεί να περιγραφεί.
Διαπιστώνουμε ότι υποχωρούν από τη ζωή του η τρέλα
Ο σπαραγμός, το ανόητο και το άσκοπο, η απελπισία, η γκρίνια, η απομόνωση.
Τη θέση τους λαμβάνουν η σωφροσύνη, η γαλήνη, η μακαριότητα, η κοινωνικότητα
Που απαλλάσσουν από εκείνο το φρικτό αίσθημα της μοναξιάς
Του ατέλειωτου θανάτου και της νεκρωτικής βίωσης της κολάσεως.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί η Εκκλησία μας δίνει τόση σημασία και βαρύτητα
Σ΄ αυτό το πλέον παράξενο και παράδοξο, για τα ανθρώπινα μέτρα, μυστήριο.
Είναι αληθινά μυστήριο, γιατί ο Θεός γίνεται εκείνο που δεν ήταν.
Γίνεται άνθρωπος χωρίς να παύσει να είναι Θεός.
Γεννιέται από Παρθένο χωρίς σαρκική σπορά και χωρίς η Παρθένος να χάσει την παρθενία της.
Εδώ σταματά κάθε διανοητική συγκατάθεση
Γιατί το μυαλό αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος των γεγονότων.
Η Γέννηση του Χριστού όπως τη μαρτυρεί το Ευαγγέλιο αποτελεί πρόσκληση για πίστη.
Όχι όμως πίστη τυφλή.
Η δική μας η πίστη δεν είναι ούτε τυφλή, ούτε διανοητική.
Είναι πίστη λογική.
Πιστεύουμε ότι πιστεύουμε
Γιατί εμπιστευόμαστε τους φίλους και μαθητές του Χριστού, τους Αγίους.
Με λίγα λόγια πιστεύουμε με την πίστη των Αγίων, με τα δικά τους μάτια και τα δικά τους αυτιά
Διότι στα πρόσωπά τους ο Κύριος πραγματοποίησε
Και συνεχίζει να πραγματοποιεί όλες του τις υποσχέσεις.
Πράγματι, αν μελετήσει κανείς ή καλύτερα αν μιμηθεί τους βίους των Αγίων
Θα αισθανθεί ότι η ζωή κάθε Αγίου αποτελεί απόδειξη και μαρτυρία
Πως η καταγωγή μας είναι εκ του ουρανού
Ότι είμαστε άνθρωποι αληθινοί καθ΄ όσον παραμένουμε ενωμένοι οντολογικά με τον Ιησού Χριστό.
Από όλους δε τους Αγίους κυρίως η Αειπάρθενος Μαρία
Μπορεί να μας οδηγεί στους μυστικούς δρόμους του Υιού της
Και σ΄ ότι μπορεί να λαχταρίσουμε ως "Θεοειδείς"  υπάρξεις.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Η Κιβωτός του Θεού

Ήταν μυστήρια αυτά που λέγει η Γραφή
Και τύπος αυτών που επρόκειτο να γίνουν  όπως
Η Εκκλησία είναι η κιβωτός
Ο Νώε ο Χριστός
Το περιστέρι το Πνεύμα το Άγιο
Το φύλλο της ελιάς η φιλανθρωπία του Θεού.
Το ήμερο ζώο στελνόταν και βγήκε από την κιβωτό
Αλλά εκείνα ήταν τύπος, ενώ αυτά είναι η αλήθεια.
Και πρόσεχε την αλήθεια, πόσο άφθονη είναι.
Όπως ακριβώς η κιβωτός στο μέσο του πελάγους
Διέσωζε αυτούς που ήταν μέσα
Έτσι και η Εκκλησία διασώζει όλους τους πλανημένους.
Αλλά η κιβωτός έσωζε μόνο, ενώ η Εκκλησία κάνει κάτι περισσότερο.
Για παράδειγμα  έλαβε η κιβωτός τα άλογα και έσωσε άλογα
Έλαβε η Εκκλησία ανθρώπους χωρίς λογικό και όχι μόνο τους σώζει, αλλά και τους μεταβάλλει.
Έλαβε η κιβωτός κόρακα και έστειλε κόρακα
Παίρνει η Εκκλησία κόρακα και στέλνει περιστέρι
Παίρνει λύκο, και τον στέλνει πρόβατο.
Διότι όταν μπει εδώ μέσα ένας άνθρωπος κλέφτης, πλεονέκτης
Και ακούσει τη διδασκαλία των Θείων λόγων, αλλάζει γνώμη
Και ενώ ήταν λύκος γίνεται πρόβατο!
Καθόσον ο λύκος αρπάζει και τα ξένα, ενώ το πρόβατο χαρίζει και το μαλλί του.

Όταν προσερχόμαστε στην εξομολόγηση...

Όταν προσερχόμαστε στην εξομολόγηση
Σπεύδουμε πρόσωπο με πρόσωπο προς έναν φίλο.
Δεν πρόκειται να μας κρίνει και να μας καταδικάσει κανείς.
Ας πολεμήσουμε τον φόβο που μας διακατέχει
Γι΄ αυτό που πρόκειται να συμβεί.
Ερχόμαστε στον Ένα της Τριάδος που όντας Θεός
Επέλεξε από αγάπη για μας να γίνει Άνθρωπος
Ν΄ αναλάβει πάνω Του την ανθρώπινη φθορά
Και να δώσει τη ζωή Του για μας.
Η ζωή και ο θάνατός Του
Είναι η απόδειξη ότι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο
Είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορούμε να τον πλησιάσουμε χωρίς δισταγμό
Με την προσδοκία ότι σε κάθε περίπτωση θα αγκαλιάσει την αδυναμία μας
Πέρα από ηθικές αξιολογήσεις.
Ας είμαστε βέβαιοι ότι, εάν κάποιος πρόκειται να θρηνήσει
Για την αναξιότητα και την αμαρτία μας με συμπόνια, έλεος, αγάπη δεν είναι παρά Εκείνος
Που θα ήταν πρόθυμος να σαρκωθεί και να πεθάνει έστω και για έναν μόνο αμαρτωλό
Γιατί δεν μπορεί να υπομείνει την απώλεια κανενός.
Αυτός λοιπόν είναι ο Χριστός, στον οποίο προσερχόμαστε κατά την εξομολόγηση.
Προσδοκά την ίαση, την παραμυθία, την στήριξή μας και όχι την κρίση και την καταδίκη μας.
Ας εμπιστευόμαστε, λοιπόν, καθημερινά τον λογισμό μας στον Θεό με ειλικρίνεια.
Κι όταν προσερχόμαστε στην Εξομολόγηση
Η ευχή της συγχωρήσεως θα έχει αληθινό, πραγματικό νόημα:
Την επανασυγκρότηση μιας φιλίας, που όσον αφορά τον Θεό παραμένει αναλλοίωτη
Αλλά ως προς το δικό μας μέρος χρειάζεται να την επιδιώξουμε.
Κι αυτή μας η πρόθεση πρέπει να στηρίζεται από αποφασιστικότητα
Κι η αποφασιστικότητα από πράξη και καινότητα ζωής.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Αγάπα τη ζωή, στύψε το λίγο και βγάλε το πολύ

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές
Για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα…
Ν΄ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο
Και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό
Να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες
Που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ΄ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου
Την καλή υγεία
Δυο φίλους
Μια αγάπη
Μια δουλειά
Μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα
Στα χαμόγελα των ανθρώπων
Στα χάδια των ζώων
Σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
Σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
Όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα ΄ναι αργά
Δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης

Πηγή: http://istologio.org

Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήση

Ο πιστός άνθρωπος έχοντας μέσα του
Τη χάρη του Τριαδικού Θεού
Την οποία έλαβε κατά το βάπτισμά του
Δεν φοβάται τις παγίδες του διαβόλου
Όσο μεγάλες και πολύπλοκες και αν είναι.
Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μας διαβεβαιώνει:
"Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω
Όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού
Και ουδέν υμάς ου μη αδικήση" (Λουκ. 10,19).
Η δύναμη της πίστης, της πραγματικής και ουσιαστικής όμως πίστης
Μιας πίστης που δεν στηρίζεται στα εξωτερικά χαρακτηριστικά
Στους τύπους, στη φαρισαϊκή υποκρισία, στον εωσφορικό εγωισμό
Αλλά μιας πίστης στηριγμένης στο Ευαγγέλιο της αγάπης και συγχώρεσης του Ιησού Χριστού
Αποτελεί όπλο ακαταμάχητο κατά των παγίδων του Εωσφόρου.
Αυτή την πίστη ζητά ο Ιησούς Χριστός από τον κάθε πιστό
Ενώ ταυτόχρονα αυτή την πίστη πολεμά και προσπαθεί να εκριζώσει ο Εωσφόρος.
Αυτή λοιπόν η πίστη κάνει το ακατόρθωτο για την ανθρώπινη λογική κατορθωτό
Ή κατά την φράση του Ιησού Χριστού σε άλλη περίπτωση
Η πραγματική πίστη είναι εκείνη που μπορεί ακόμα να μετακινεί και βουνά!

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Κύριε, δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά σου

Φιλάνθρωπε Κύριε
Πως δεν λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο σου
Αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα σου
Και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο!
Εγώ πάντοτε σε προσέβαλα και σε λυπούσα.
Συ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια
Μου έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη σου αγάπη
Και την άμετρη αγαθότητά σου.
Το ιλαρό και πράο βλέμμα σου έθελξε την ψυχή μου.
Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιον αίνο να Σου προσφέρω;
Συ δίνεις τη χάρη σου, για να καίγεται αδιάλειπτα η καρδιά μου από αγάπη
Και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη.
Η θύμησή σου θερμαίνει την ψυχή μου, που τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Σένα.
Γι' αυτό με δάκρυα Σε ζητώ, και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά σου...
Κύριε, δώσε μου να αγαπώ μόνον Εσένα.
Συ με έπλασες
Συ με φώτισες με το Άγιο Βάπτισμα
Συ συγχωρείς τα αμαρτήματά μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα σου.
Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά σου.
Κύριε, δώσε μου τη μετάνοια του Αδάμ και την άγια ταπείνωσή σου.
Αμήν.

Το Αρχιερατικό αξίωμα του Χριστού

Ο Χριστός κατέχει τρία αξιώματα
Το προφητικό, το αρχιερατικό, και το βασιλικό
Τα οποία υπάρχουν ταυτόχρονα στο πρόσωπό του
Και αφορούν στο απολυτρωτικό του έργο
Το έργο δηλαδή της σωτηρίας των ανθρώπων.
Τα ονόματα αυτά μόνο διαφορετικό όνομα έχουν
Αφού στην ουσία είναι αδιαίρετα και μεταξύ τους ενωμένα
Στο ένα και το αυτό πρόσωπο του Θείου λυτρωτή.
Θα πρέπει να τονιστεί ακόμη ότι οι προφητείες
Κάνουν αναφορά στο πρόσωπο του Μεσσία
Παρουσιάζοντας τον αυτό ως προφήτη, ιερέα και ως βασιλιά.
Όμως και ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του (1,30) αναφέρει ότι
"Εγενήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις"
Σαφώς μιλάει εδώ ο Απόστολος για το απολυτρωτικό έργο του Χριστού
Παρουσιάζει όμως και τις επί μέρους πλευρές του.
Συγκεκριμένα το προφητικό με το "σοφία"
Το αρχιερατικό με το "δικαιοσύνη τε και αγιασμός"
Και το βασιλικό με το "απολύτρωσις".
Αυτό  είναι το κέντρο  και η καρδιά του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου.
Το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου περιλαμβάνει
Όλα τα φοβερά, οδυνηρά και εξευτελιστικά βασανιστήρια
Αλλά και παθήματα τα οποία είχε υποστεί ο Κύριος
Με την ενανθρώπηση του από το πτωχό και λιτό σπήλαιο της Βηθλεέμ
Μέχρι τον οδυνηρό και μαρτυρικό Γολγοθά.
Κεντρικό σημείο των παθημάτων του ο σταυρικός θάνατος
Τον οποίο αποδέχτηκε χωρίς κανένα ενδοιασμό για χάρη μας
Και αντί των αμαρτιών όλου του ανθρώπινου γένους
Αλλά και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Που Σε βρήκα λοιπόν για να Σε γνωρίσω;

Γιατί, προτού Σε γνωρίσω
Δεν βρισκόσουν στη μνήμη μου.
Που Σε βρήκα λοιπόν
Εάν όχι στον Εαυτό Σου, πάνω από μένα;
Αλλ΄ εκεί δεν υπάρχει χώρος
Και μπορούμε να προχωρήσουμε
Χωρίς ποτέ να βρούμε χώρο;
Είσαι, ω Αλήθεια, παντού.
Βασιλεύεις πάνω σ΄ όλους εκείνους
Οι οποίοι Σε συμβουλεύονται και ανταποκρίνονται
Στα διάφορα ερωτήματα του καθενός
Που Σε συμβουλεύεται κατά τον ίδιο χρόνο.
Εσύ ανταποκρίνεσαι καθαρά , αλλά δεν Σε εννοούν καθαρά όλοι.
Όλοι Σε συμβουλεύονται για κείνο, που θέλουν να μάθουν
Αλλά δεν ακούν όλοι ότι επιθυμούν.
Ο άριστος από τους υπηρέτες Σου είναι εκείνος, που δεν ζητά ν΄ ακούσει ότι δεν ποθεί
Αλλά μάλλον ποθεί εκείνο, που άκουσε από Σένα.
Αργά Σε αγάπησα, ωραιότητα, τόσο παλιά και τόσο νέα!
Αργά Σε αγάπησα!
Ήσουν στον εσωτερικό κόσμο μου και εγώ ήμουν εκτός του εαυτού μου.
Εκτός του εαυτού μου Σε ζητούσα, σκορπισμένος στα περικαλλή δημιουργήματά Σου
Και επιζητώντας την ωραιότητα των πλασμάτων Σου με τη δυσμορφία μου.
Ήσουν μαζί μου, αλλ΄ εγώ δεν ήμουν μαζί Σου.
Και με κρατούσαν μακριά από Σένα τα πλάσματα εκείνα
Που δεν θα υπήρχαν αν δεν θα υπήρχαν σε Σένα.
Και με κάλεσες και έσπασες την κουφότητά μου
Και έλαμψες και εξάστραψες και διασκέδασες την τυφλότητά μου.
Σκόρπισες άρωμα ηδονικό και το ανέπνευσα, και ο πόθος μου στράφηκε προς Εσένα.
Σε γεύθηκα και αισθάνθηκα την πείνα και τη δίψα για Σένα.
Με άγγιξες και φλέγομαι για την ειρήνη Σου.

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr

Σκοπός της ζωής μας είναι να αγωνιζόμαστε να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα που μας δώρισε ο Θεός

Ο κάθε πιστός με το βάπτισμά του
Γίνεται μέλος του σώματος του Χριστού
Δηλαδή της Εκκλησίας και επομένως
Όλοι μας είμαστε μέτοχοι της θείας χάριτος.
Τα θεία χαρίσματα είναι ποικίλα
Και τα μοιράζει ο ίδιος ο Χριστός
Σύμφωνα με την αμερόληπτη κρίση του.
Για το λόγο αυτό δεν έχουμε όλοι τα ίδια χαρίσματα
Αλλά ο καθένας "κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού".
Τα χαρίσματα είναι δωρεά της αγάπης και φιλανθρωπίας του Κυρίου
Για τη σωτηρία του καθενός
Γι αυτό δεν υπάρχει θέση για γογγυσμό κατά του Θεού
Όταν διαπιστώνουμε ότι ένας πιστός έλαβε μεγαλύτερα ή και περισσότερα
Από εμάς χαρίσματα.
Το βέβαιο είναι ότι ο Κύριος δωρίζει στον καθένα το απαραίτητο για τη σωτηρία του.
Ως εκ τούτου έχοντας απόλυτη ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο
Θέτουμε ως σκοπό της ζωής μας
Να αγωνιζόμαστε να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα που μας δώρισε ο Θεός
Ώστε να συμβάλλουμε στην πνευματική οικοδομή των αδελφών μας
Και στην εν Χριστώ τελείωσή μας.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Η αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπο




                                             Όταν αγαπάς δεν θα έπρεπε να λες
            "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου" αλλά "βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού".


Η προσευχή και οι μορφές της στον σύγχρονο κόσμο

Η προσευχή είναι εσωτερική πράξη του πνεύματός μας.
Το πνεύμα μας μπορεί να εκφραστεί με τις πιο ποικίλες μορφές.
Όχι σπάνια, και ενδεχομένως μάλιστα ιδιαίτερα συχνά
Με τη σιωπή μας ενώπιον του Θεού.
Σιωπούμε, γιατί ο Θεός γνωρίζει όλο το βάθος της σκέψεώς μας
Όλες τις προσδοκίες της καρδιάς μας
Αλλά δεν είμαστε πάντοτε ικανοί να τις εκφράσουμε με λόγια.
Ο Θεός όμως κατανοεί τις μυστικές κινήσεις της καρδιάς μας
Και απαντά σε αυτές.
Φοβούμαι λίγο ότι εσύ δεν υπολογίζεις
Αυτό ακριβώς που είπαμε πιο επάνω
Ότι τείνεις να εκλάβεις την προσευχή ως στάση μπροστά στις εικόνες
Με τον προφορά τυπικών εκφράσεων που θεσπίστηκαν από αιώνες.
Βέβαια και στο είδος αυτό της προσευχής
Μπορεί κάποιος να συνηθίσει από τη νεότητά του
Και να το επιτελεί κάθε ημέρα.
Αυτό όμως είναι τελείως ανεπαρκές
Και η προσευχή αυτή δεν εξαντλεί καθόλου το θέμα της προσευχής.
Παρατηρώ ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι γίνονται ολοένα και λιγότερο ικανοί
Γι΄ αυτό ακριβώς το είδος της προσευχής.
Το φαινόμενο αυτό το αποδίδω στην εντεινόμενη διανοητική δραστηριότητα των ανθρώπων.
Ο νους μας βρίσκεται σε συνεχή σχεδόν διέγερση από το πλήθος των κάθε είδους εντυπώσεων
Που μας προσεγγίζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας
Των εντυπώσεων της οράσεως και της ακοής.
Από το πρωί αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών
Στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων
Και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.
Πως λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε
Σ΄ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς
Που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή;
Να το ερώτημα.
Σε αυτό θα επανέλθουμε πάλι κάποτε, αν ο Θεός ευδοκήσει
Ενώ τώρα θα μεταφερθώ λίγο σε άλλο θέμα, στην προσωπική σου περίπτωση.
Γράφεις ότι, όταν βλέπεις την ανικανότητά σου να βρεις την προσευχή, όταν σταθείς σε προσευχή
Συναισθάνεσαι τη μηδαμινότητά σου.
Και αυτό σε αποκαρδιώνει.
Μην αποθαρρύνεσαι.
Μην ανησυχείς πολύ με αυτή την περίπτωση.
Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να "σταθεί μπροστά στις εικόνες"
Αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον
Που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα.
Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα
Από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη
Της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος.
Γι΄ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα:
Είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια.
Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση
Κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής
Τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση.
Ο κανόνας είναι ο εξής:
Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται
Σε μια ζωή της μνήμης του Θεού
Δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα.
Οι παρατηρήσεις μου επάνω στους σύγχρονους ανθρώπους με οδηγούν στο συμπέρασμα
Ότι είναι βολικότερο γι΄ αυτούς να προσεύχονται στους ναούς, ιδιαίτερα κατά τη Λειτουργία.
Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα.
Αλήθεια, για να πραγματοποιηθεί αυτό, είναι απαραίτητο να την ζει κάποιος και να την κατανοεί.
Τότε αποκαλύπτεται ότι η Λειτουργία αγκαλιάζει με τη χάρη της όλη τη ζωή μας
Σ΄ αυτήν περικλείονται όλα τα επίπεδα του είναι μας κατά την αναφορά του προς τον Θεό.
Η Λειτουργία, αν βεβαίως βιώνεται με όλο το είναι μας
Επιτρέπει να τη ζήσουμε ως αληθινά Θεία Πράξη
Που περιλαμβάνει όχι μόνο αυτό τον ορατό κόσμο
Αλλά και όλον εκείνον που άπειρα ξεπερνά τα όριά του.
Μη εμβαθύνοντας στον χώρο αυτό ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να περιπέσει στη συνήθεια
Που τον ερημώνει και τον νεκρώνει.
Είναι απαραίτητο να αυξάνει αδιάκοπα στη γνώση του Θεού
Και να μην επιτρέψει να μετατραπεί η Λειτουργία σε λεπτομέρεια της ευσεβούς βιοτής μας.
Επειδή ακριβώς η ζωή μας έγινε φτωχότερος χώρος για τη Λειτουργία, ζήσαμε όλοι τη βαθιά κρίση.
Οι άνθρωποι άρχισαν να στρέφονται με μεγάλη ικανοποίηση
Σε κάθε είδους ανάγνωσμα ή διασκέδαση, προτιμώντας αυτά αντί της Λειτουργίας.
Με αυτό τον τρόπο αναπαύονταν καλύτερα
Και μάλιστα ικανοποιούσαν την απαίτηση να αυξάνουν τις γνώσεις τους.
Αυτό είναι πλήρως κατανοητό και δικαιολογημένο.
Ο άνθρωπος κατά τη φύση του είναι ον που τείνει προς την τελειότητα, προς τη γνώση
Και ακόμη προς την απόλυτη γνώση και το πλήρωμα του Είναι.
Να λοιπόν το παράδοξο:
Εξαιτίας της τάσεως αυτής προς την απόλυτη τελειότητα, που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση
Οι άνθρωποι απομακρύνονται από εκείνο τον "χώρο"
Ο οποίος δόθηκε από τον Θεό ακριβώς για την απόκτηση της γνώσεως και της ζωής αυτής.
Θα σου πω λίγα λόγια και για ένα επιπλέον πρόβλημα της εποχής μας.
Δυστυχώς οι μορφές της εκκλησιαστικής ζωής και των ακολουθιών
Που θεσπίστηκαν δια μέσου των αιώνων δεν ανταποκρίνονται  εντελώς στις αναζητήσεις
Και τις ανάγκες των συγχρόνων ανθρώπων.
Και αυτό είναι κατανοητό.
Οι μορφές αυτές δεν σχηματίστηκαν σε δικές μας εποχές
Αλλά για ανθρώπους άλλης διανοητικής και ψυχολογικής αναπτύξεως και άλλης εμπειρίας της ζωής.
Το πρόβλημα όμως αυτό στην Εκκλησία είναι εξαιρετικά περίπλοκο
Και ως εκ τούτου η επίλυσή του προς το παρόν για ιδιαίτερες περιπτώσεις
Επιτυγχάνεται με αυτό τον τρόπο:
Μερικοί άνθρωποι μη αποκομίζοντας
Από τις μορφές των εκκλησιαστικών ακολουθιών απαντήσεις για όλες τις ανάγκες τους
Αισθάνονται επιπλέον την ανάγκη να αναπληρώσουν αυτή την έλλειψη στο σπίτι τους
Με μεγάλο τίμημα απώλειας δυνάμεως και χρόνου.
Ο επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ πριν από εκατό περίπου χρόνια έγραφε
Ότι ήδη στον καιρό του ακόμη και οι μοναχοί στα μοναστήρια
Μη αποκομίζοντας από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και την προσωπική χειραγώγηση
Όλα όσα τους χρειάζονται
Είχαν την ανάγκη να διαβάζουν εντατικά τη Γραφή και τα έργα των Πατέρων.
Χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να προοδεύσουν.
Ακόμη περισσότερο ισχύουν όλα αυτά για τους συγχρόνους μας που ζουν στον κόσμο
Και μάλιστα στον κόσμο που δεν προσεύχεται και έχει λησμονήσει τον Θεό.
Έτσι λοιπόν, μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς
Όταν στέκεσαι στην προσευχή.
Κράτησε πριν απ΄ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς.
Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά.
Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.
Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ΄ όλα
Να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:
Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα…
Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου…
Δίδαξέ με να σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες…
Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου…
Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια…
Εγώ  με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες
Αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα
Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου
Είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού…
Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι…
Αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου
Δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου.
Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο.
Θα περάσει κάποιος χρόνος και η δύναμη των λόγων αυτών
Θα εισχωρήσει στο εσωτερικό της υπάρξεώς σου
Και τότε θα ρεύσει αυτομάτως ζωή, όπως ακριβώς θέλει ο Κύριος.
Κρίνοντας όμως εξωτερικά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτε.
Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό
Να γίνει ο Θεός η ζωή μας.
Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά.
Γι΄ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της.
Ο λόγος αυτός μπορεί να μας τρομάζει όταν βλέπουμε την τωρινή οικτρή κατάστασή μας
Αλλά έτσι είναι, και δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη αυτή.
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι να υποβιβάσουμε
Και να μειώσουμε την ιδέα του Θεού για τον άνθρωπο.
Το κάθε πάθημά μας, ακόμη και το άδικο, το γνωρίζει ο Θεός.
Γνωρίζει και συμπάσχει μαζί μας.
Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε "προσωπικές" σχέσεις μαζί Του, σχεδόν "ανθρώπινες"… Ελπίζω ότι με αντιλαμβάνεσαι.
Καταλαβαίνεις ότι με τον όρο αυτό εννοώ τον εσωτερικό, ενδόμυχο σύνδεσμο με τον Θεό.
Γιατί ο άνθρωπος κλήθηκε για τη ζωή εν Αυτώ
Δηλαδή όχι μόνο η ανώτερη ικανότητά του για θεωρία, το"πνεύμα"
Αλλά και τα αισθήματα, η ψυχή, ακόμη και το σώμα.

Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάρωφ

Πηγή: http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Το λάθος που κάνουν πολλοί νομίζοντας ως αρετή την μικροψυχία

Σχετικά με αυτό, βρίσκονται σε πλάνη πολλοί
Όσοι νομίζουν για αρετή την ολιγοψυχία
Και την υπερβολική λύπη που τους συνοδεύει
Ύστερα από την αμαρτία
Μη γνωρίζοντας ότι αυτή προέρχεται
Από κρυφή υπερηφάνεια και πρόληψη
Που έχουν κάνει θεμέλια πάνω στην ελπίδα και στο θάρρος
Που έχουν στο εαυτό τους και στις δυνάμεις τους.
Γιατί αυτοί, υπολογίζοντας τον εαυτό τους ότι είναι κάτι
Κατά κάποιον τρόπο, ξεθάρρεψαν πολύ
Και βλέποντας με την δοκιμή της πτώσεως, ότι δεν έχουν καμία δύναμη
Ταράζονται και απορούν, σαν για κανένα πράγμα καινούργιο
Και ολιγοψυχούν βλέποντας πεσμένο στη γη εκείνο στο οποίο βασίσθηκαν (δηλαδή τον εαυτόν τους)
Πάνω στον οποίο είχαν αποθέσει το θάρρος και την ελπίδα τους.
Αυτό όμως δεν γίνεται και στον ταπεινό
Ο οποίος μόνο στο Θεό έχει την ελπίδα και το θάρρος του
Χωρίς να έχει καμία ελπίδα στον εαυτό του.
Γι αυτό, όταν πέσει σε κάθε είδους σφάλμα, αν και αισθάνεται πόνο και λύπη
Με όλο τούτο δεν ταράσσεται, ούτε απορεί.
Γιατί ξέρει ότι αυτό του συνέβη από την αθλιότητα και την αδυναμία του εαυτού του
Η οποία γνωρίζεται πολύ καλά με το φως της αλήθειας.

Δεν σώζει η αναμαρτησία αλλά η μετάνοια

Έναν άνθρωπο δεν το σώζει η αναμαρτησία
Αλλά η μετάνοια!
Αναμάρτητος δεν είναι κανείς μας!
Από την μεταπτωτική κατάσταση μας
Η ανθρώπινη φύση έχει ροπή προς την αμαρτία.
Ο μόνος αναμάρτητος που υπήρξε ποτέ στη γη ήταν ο Χριστός.
Όλοι μας λοιπόν, είμαστε αμαρτωλοί!
Ο Άγιος Αυγουστίνος στις "Εξομολογήσεις"
Μιλάει κι αποδεικνύει πως ο άνθρωπος
Αμαρτάνει από τη βρεφική του ηλικία
Χωρίς βέβαια να έχει επίγνωση της αμαρτίας του
Σε εκείνη την ηλικία.
Υποστηρίζει, τόσο ο εν λόγω Άγιος όσο και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι εγωιστές από τα μικρά παιδιά
Που γκρινιάζουν επίμονα μέχρι κάποιος να τους κάνει το χατίρι.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πως η αμαρτία είναι συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φθαρτή φύση μας.
Ο Κύριός μας επειδή το γνώριζε αυτό, μας έδωσε το μεγάλο δώρο της εξομολόγησης.
Με την εξομολόγηση μας δίνεται η δυνατότητα να σβήσουμε κάθε μας αμαρτία
Και να ξεκινήσουμε μια καινούργια ζωή με όσο το δυνατόν λιγότερες αμαρτίες.
Ωστόσο, η εξομολόγηση δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, στον οποιοδήποτε
Αν δεν συνοδεύεται με ειλικρινή μετάνοια για κάθε αμαρτία μας.
Πολλοί έχουμε παρεξηγήσει το μυστήριο της εξομολόγησης
Και νομίζουμε πως μια επιγραμματική αναφορά των αμαρτημάτων μας, στον πνευματικό μας
Αρκεί για να συγχωρεθούν.
Ο Θεός, όμως, θέλει ειλικρινή μετάνοια.
Θέλει να έχουμε επίγνωση των αμαρτιών μας, συντριβή καρδίας για αυτήν
Δάκρυα και πόνο ψυχής γιατί πληγώσαμε τον Πατέρα μας.
Γιατί πληγώσαμε Αυτόν που Σταυρώθηκε για να σώσει εμάς από την αμαρτία.
Η εξομολόγηση μπορεί να υπάρξει το μεγαλύτερο και πιο σωτήριο όπλο του Χριστιανού
Έναντι της αμαρτίας αν συνοδεύεται με ειλικρινή μετάνοια, ή μπορεί να υπάρξει, η καταδίκη του
Όταν παρουσιάζεται στην εξομολόγηση αμετανόητος
Διότι τότε είναι σαν να εμπαίζει τον Θεό!

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τον πλησίον αυτός ζει τη ζωή

Ο Χριστός είναι η ζωή
Η πηγή της ζωής
Η πηγή της χαράς
Η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν.
Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους
Αυτός ζει τη ζωή.
Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος
Είναι κόλαση, δεν είναι ζωή.
Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη.
Ζωή είναι ο Χριστός.
Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού.
Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο.
Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.
Ένας να είναι ο στόχος μας
Η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία και στον πλησίον.
Η αγάπη και η λατρεία προς τον Θεό
Η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος.
Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ΄ όλους, και στους εχθρούς.
Ο χριστιανός πονάει για όλους.
Θέλει όλοι να σωθούν!
Όλοι να  γευθούν τη Βασιλεία του Θεού.
Αυτός είναι ο χριστιανισμός.
Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν΄ αγαπήσουμε τον Θεό.
Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι
Η Θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού.
Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό.
Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς.
Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.

Δεν θα βρεις άλλον στον κόσμο που να σ' αγαπάει περισσότερο από εμένα

Κάποτε περπατούσα στο κέντρο της πόλης.
Τυχαία κάποια στιγμή, άκουσα δίπλα μου
Κάποιον να λέει στη σύντροφό του
-Δεν θα βρεις άλλον στον κόσμο
Που να σ' αγαπάει περισσότερο από εμένα.
Χαμογέλασα και συνέχισα την πορεία μου.
Στο μυαλό μου γύριζε αυτή η φράση που είχα ακούσει.
Ασυναίσθητα, ψιθύρισα:
Κι όμως, υπάρχει κάποιος που αγαπάει τον καθένα μας
Περισσότερο από οποιονδήποτε.
Η αγάπη του είναι τόση που δεν την φτάνει η αγάπη κανενός μας.
Λόγω της αγάπης του εγκατέλειψε το παλάτι του για να έρθει να βρει τον σύντροφό του.
Ένα παλάτι που όμοιο του δεν υπάρχει σε όλη τη γη
Που καμία λέξη δεν μπορεί να αποδώσει την ομορφιά και το μεγαλείο του.
Στο όνομα της αγάπης λοιπόν, εγκατέλειψε αυτό το παλάτι
Και βγήκε στους δρόμους, ψάχνοντας αυτόν που αγαπάει.
Πόσο εύκολα θα το έκανε αυτό κάποιος από εμάς;
Γδύθηκε τον βασιλικό χιτώνα του, και ενδύθηκε ρούχα φτωχικά.
Τριγύριζε για χρόνια στους δρόμους, τρώγοντας ότι έβρισκε
Ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα σπίτι να τον στεγάσει.
Κι όμως, έκανε υπομονή γιατί αγαπούσε και ήθελε να βρει και να σώσει τον σύντροφό του.
Φώναζε και καλούσε όλους να τον ακολουθήσουν γιατί μπορούσε να τους σώσει.
Μπορούσε να τους βοηθήσει.
Η αγάπη του ήταν τόση κι ανεξάντλητη που έφτανε για όλον τον κόσμο.
Εμάς, η αγάπη μας μέχρι που θα έφτανε;
Οι φωνές του όμως ενόχλησαν τους "μεγάλους" και τους "ισχυρούς"
Που δεν μπόρεσαν να δουν τον Βασιλέα που κρυβόταν κάτω από τα φτωχικά ρούχα
Και του ζήτησαν να σωπάσει.
Μα, Εκείνος, φώναξε ακόμη πιο δυνατά!
Γιατί αγαπούσε.
Κι έτσι Τον κυνήγησαν!
Και πάλι δεν σταμάτησε!
Και ύστερα Τον συνέλαβαν!
Και μέσα από τη φυλακή συνέχισε να διδάσκει.
Και ύστερα Τον βασάνισαν
Τον ταπείνωσαν
Τον χτύπησαν
Και τελικά Τον σταύρωσαν.
Κι όλα αυτά τα δέχτηκε αγόγγυστα και με υπομονή και με γαλήνη.
Γιατί;
Γιατί Τον οδηγούσε η αγάπη Του για όλους εμάς.
Εμείς πόσα θα μπορούσαμε να ανεχτούμε στο όνομα της αγάπης;
Όποτε, λοιπόν, σου πει κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός (γονέας, αδελφός, φίλος, σύζυγος)
Ότι κανείς άλλος δεν σε αγαπάει στον κόσμο όσο εκείνος
Εσύ να ξέρεις πως υπάρχει πάντοτε Κάποιος άλλος που η αγάπη Του
Δεν συγκρίνεται με κανενός μας!
Αυτός είναι ο Χριστός μας.

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Η πορνεία αποτελεί το κατ΄ εξοχήν αμάρτημα

Τα αμαρτήματα τα οποία διαπράττει ο άνθρωπος
Δεν βλάπτουν άμεσα το σώμα του.
Η πορνεία όμως αποτελεί κατ΄ εξοχήν αμάρτημα
Που προσβάλλει και μολύνει το σώμα μας
Το οποίο εξαγοράστηκε από τον Κύριο με το τίμιο αίμα του
Το οποίο έχυσε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία μας.
Το σώμα μας ως ναός του Αγίου πνεύματος
Πρέπει να χρησιμοποιείται για να δοξάζεται ο Θεός.
Η παράδοση του σώματος στην πορνεία
Αποτελεί θρασύτατη βλασφημία και ασέβεια κατά του Θεού.
Η αποφυγή της αμαρτίας αποτελεί το σκοπό του κάθε χριστιανού.
Ο Απόστολος Παύλος με το λόγο του Θεού μας κατευθύνει προς το σκοπό αυτό.
Ως κριτήριο στην ζωή μας, μέσω των λόγων και των  πράξεων μας
Πρέπει να είναι η διατήρηση της σχέσης μας με τον Θεό.
Για να διατηρηθεί αυτή η σχέση καλούμαστε να απέχουμε από την αμαρτία.
Να  διαφυλάττουμε το σώμα μας ως μέλος Χριστού και ναό του Αγίου Πνεύματος.
Να το αναδείξουμε σκεύος αγιασμού έχοντας υπόψη
Ότι ο άνθρωπος σώζεται ολόκληρος ψυχή τε και σώματι.

Ο κανόνας τίθεται προς ολοκλήρωση της μετάνοιας του εξομολογούμενου

Ο κάθε άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος
Με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση
Άλλο χαρακτήρα
Διάφορες δυνάμεις και δυνατότητες
Όρια, εφέσεις, αντοχές, γνώσεις, ανάγκες και διαθέσεις.
Ο εξομολόγος με τη Χάρη του Θεού και τη θεία φώτιση
Θα πρέπει να διακρίνει όλα αυτά
Ώστε ν' αποφασίσει τι καλύτερα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει
Για να βοηθήσει τον εξομολογούμενο.
Άλλοτε χρειάζεται η επιείκεια και άλλοτε η αυστηρότητα.
Δεν είναι για όλους πάντοτε τα ίδια.
Ούτε ο εξομολόγος θα πρέπει να είναι πάντα αυστηρός
Έτσι μόνο για να λέγεται αυστηρός και να εκτιμάται.
Ούτε υπερβολικά επιεικής, για να προτιμάται και να λέγεται πνευματικός πατέρας πολλών. Χρειάζεται φόβος Θεού, διάκριση, τιμιότητα, ειλικρίνεια, ταπείνωση, μελέτη, γνώση και προσευχή.
Η "οικονομία" δεν απαιτείται από τον εξομολογούμενο.
Ούτε είναι ορθό να γίνει κανόνας από τον εξομολόγο.
Η "οικονομία" θα πρέπει να παραμείνει εξαίρεση.
Η "οικονομία" επίσης θα πρέπει να είναι πάντα προς καιρόν (Αρχιμ. Γεώργιος Γρηγοριάτης).
Όταν εκλείψουν οι λόγοι που την επιβάλλουν ασφαλώς δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται
Για την ίδια αμαρτία μπορούμε να έχουμε πολλούς διαφορετικούς τρόπους προς αντιμετώπισή της.
Ο κανόνας δεν είναι πάντοτε απαραίτητος.
Ο κανόνας δεν είναι τιμωρία.
Είναι παιδαγωγία.
Ο κανόνας δεν τίθεται προς ικανοποίηση του προσβληθέντος Θεού
Και εξιλέωση του αμαρτωλού ενώπιον της Θείας δικαιοσύνης.
Αυτή είναι μια καθαρά αιρετική διδασκαλία.
Ο κανόνας συνήθως τίθεται στην ανώριμη μετάνοια
Προς συναίσθηση και συνειδητοποίηση του μεγέθους της αμαρτίας.
Η αμαρτία κατά την ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι τόσο παράβαση του νόμου
Όσο έλλειψη αγάπης στο Θεό.
Αγάπα και κάνε ότι θέλεις, έλεγε ο Ιερός Αυγουστίνος.
Ο κανόνας τίθεται προς ολοκλήρωση της μετάνοιας του εξομολογούμενου
Γι' αυτό, καθώς ορθά λέγει ο π. Αθανάσιος Μετεωρίτης
Όπως ο εξομολόγος δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί τις αμαρτίες του εξομολογούμενου
Έτσι κι ο εξομολογούμενος δεν επιτρέπεται να κοινοποιεί στους άλλους
Τον κανόνα που του έθεσε ιδιαίτερα ο εξομολόγος, που είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων.
Ο εξομολόγος λειτουργεί ως χορηγός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Κατά την ώρα του μυστηρίου δεν λειτουργεί ως ψυχολόγος και επιστήμονας.
Λειτουργεί ως ιερεύς, ως έμπειρος ιατρός, ως φιλόστοργος πατέρας.
Ακούγοντας τ' αμαρτήματα του εξομολογούμενου προσεύχεται να τον φωτίσει ο Θεός
Να δώσει το καλύτερο φάρμακο προς θεραπεία
Να σφυγμομετρήσει τον βαθμό και την ποιότητα της μετανοίας του.
Ο εξομολόγος δεν στέκεται απέναντι στον εξομολογούμενο
Με περιέργεια, καχυποψία, ζήλεια, υπερβολική αυστηρότητα, εξουσιαστικότητα και αλαζονεία
Αλλά ούτε και αδιάφορα, επιπόλαια, απρόσεκτα και κουρασμένα.
Η ταπείνωση, η αγάπη και η προσοχή του εξομολόγου θα βοηθήσει πολύ τον εξομολογούμενο.
Ούτε ο εξομολόγος θα πρέπει να κάνει πολλές, περιττές και αδιάκριτες ερωτήσεις.
Ιδιαίτερα θα πρέπει να διακόπτει τις λεπτομερείς περιγραφές διαφόρων αμαρτημάτων
Και ιδιαίτερα σαρκικών, ακόμη και τις αναφορές ονομάτων, ώστε ν' ασφαλίζεται περισσότερο.
Ο εξομολογούμενος πάλι δεν θα πρέπει να φοβάται, να δειλιάζει και να ντρέπεται
Αλλά να σέβεται, να εμπιστεύεται, να τιμά και να ευλαβείται τον εξομολόγο.
Αυτό το κλίμα πάντως της Ιερότητος, αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης
Κυρίως θα το καλλιεργήσει, εμπνεύσει και δημιουργήσει ο εξομολόγος.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Η προσευχή της Αγάπης

Κύριε...
Κάνε με όργανο της ειρήνης.
Κάνε στη θέση του μίσους
Να βάζω την αγάπη.
Στη θέση της ύβρης
Να βάζω την συγγνώμη.
Στη θέση της πλάνης
Να βάζω την πίστη.
Στη θέση της διχόνοιας
Να βάζω την ένωση.
Στη θέση της απελπισίας
Να βάζω την ελπίδα.
Στη θέση της λύπης
Να δίνω τη χαρά.
Κύριε...
Κάνε να μη ζητώ τόσο να παρηγορηθώ
Όσο να παρηγορώ.
Να μη ζητώ τόσο να αγαπούμαι, όσο να αγαπώ.
Γιατί όταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Όταν λησμονούμε τον εαυτό μας, τον ξαναβρίσκουμε.
Όταν συγχωρούμε λαβαίνουμε την άφεση.
Όταν αποθνήσκουμε, βρίσκουμε την αιώνια ζωή.

Το έργο του εξομολόγου δεν είναι μόνο η απλή ακρόαση των αμαρτιών του εξομολογούμενου

Ο εξομολόγος ιερεύς
Έχει ειδική ευλογία από τον επίσκοπο
Για το εξομολογητικό του έργο.
Κανονικά όμως
Το χάρισμα του "δεσμείν και λύειν" αμαρτίες
Το λαμβάνει με τη χειροτονία του εις πρεσβύτερο.
Καθίσταται διάδοχος των αγίων αποστόλων.
Έτσι σημασία κύρια και μεγάλη έχει η εγκυρότητα
Και η κανονικότητα της αποστολικής διαδοχής
Δια των επισκόπων.
Το μυστήριο της εξομολογήσεως
Όπως και όλα τ' Άγια μυστήρια της Εκκλησίας μας
Τελεσιουργούνται και χαριτώνουν τους πιστούς όχι κατά την αξία
Ικανότητα, επιστημοσύνη, λογιοσύνη, ευφράδεια, δραστηριότητα και τέχνη του ιερέως
Ακόμη και την αρετή και αγιότητά του
Αλλά τη δια της κανονικότητος της ιεροσύνης και του Τελεταρχικού Παναγίου Πνεύματος.
Οι τυχόν αμαρτίες του ιερέως δεν εμποδίζουν τη θεία Χάρη των μυστηρίων.
Αλίμονο αν αμφιβάλλουμε αν κατά την αναξιότητα του Ιερέως
Το ψωμί και το κρασί έγινε σώμα και αίμα Χριστού κατά τη Θεία Λειτουργία.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο Ιερεύς δεν θα πρέπει μόνιμα ν' αγωνίζεται για την καθαρότητά του.
Έτσι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εξομολόγοι.
Όλοι οι εξομολόγοι την ίδια άφεση δίνουν.
Έχουμε όμως το δικαίωμα επιλογής του εξομολόγου.
Μπορούμε να προστρέξουμε σε αυτόν που αληθινά μας αναπαύει.
Δεν είναι σοβαρή όμως η συνεχής αλλαγή εξομολόγου.
Δεν φανερώνει κάτι τέτοιο πνευματική ωριμότητα.
Ούτε όμως και οι εξομολόγοι θα πρέπει να στενοχωρούνται παράφορα
Και να δημιουργούν μάλιστα και προβλήματα όταν αναχωρήσει κάποιο πνευματικό τους τέκνο.
Ίσως τούτο σημαίνει πως ήταν νοσηρά συνδεδεμένοι μαζί του
Συναισθηματικά, προσωποπαγώς, δεμένοι με το πρόσωπό του
Και όχι με τον Χριστό και την Εκκλησία, και θεωρούν την αναχώρηση προσβολή, μείωση
Ότι δεν υπάρχει καλύτερος ή μία αίσθηση ότι οι άλλοι μας ανήκουν αποκλειστικά
Και μπορούμε να τους εξουσιάζουμε και να τους φερόμαστε μάλιστα εξαναγκαστικά
Ως καταπιεσμένους και ανελεύθερους υποτακτικούς.
Είπαμε βέβαια πως ο εξομολόγος είναι πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός τοκετός ενέχει οδύνη.
Έτσι είναι φυσικό να λυπάται για την αναχώρηση του υιού του.
Προτιμότερο όμως είναι να εύχεται για την πνευματική του πρόοδο
Και τη σύνδεσή του με την Εκκλησία, έστω και παρά την αποσύνδεσή του από τον ίδιο.
Να εύχεται και όχι να απεύχεται.
Το έργο του εξομολόγου δεν είναι μόνο η απλή ακρόαση των αμαρτιών του εξομολογούμενου
Και η ανάγνωση στο τέλος της συγχωρητικής ευχής.
Ούτε πάλι περιορίζεται μόνο στην ώρα της εξομολογήσεως.
Ο εξομολόγος σαν καλός πατέρας φροντίζει συνεχώς το τέκνο του
Το ακούει και το παρακολουθεί προσεκτικά
Το νουθετεί κατάλληλα
Το κατευθύνει ευαγγελικά
Τονίζει τα τάλαντά του
Δεν του θέτει υπερβολικά βάρη
Το κανονίζει μέτρια όταν πρέπει
Το οικονομεί όταν απογοητεύεται, βαρύνεται, δυσανασχετεί, αποκάμνει, το θεραπεύει ανάλογα
Δεν το αποθαρρύνει ποτέ, συνεχίζοντας τον αγώνα παθοκτονίας και αρετοσυγκομιδής
Μορφώνοντας στην ψυχή του την αθάνατη Χριστό.

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).